ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΜΟΤΣΑ


Μια μοναχική μπουλντόζα μάχεται με τον λόφο της

Σαν ποιητής, σαν όλους που δουλεύουν εδώ μονάχοι. 

Μια βαριά λαχτάρα ωρίμων σύκων 

Έλκει την οροφή του δειλινού στο επίπεδο της γης. 

Η φωτιά έχει φάει πια τ’ αγγάθια 

Και για τον θάνατο δεν μένει τίποτα παρά 

Να ζαρώσει σαν απογοητευμένες φλόγες. 


Μπορώ να παρηγορηθώ: μια μεγάλη αγάπη 

Μπορεί να είναι και μια αγάπη για το τοπίο. 

Μια βαθιά αγάπη για πηγάδια, ένα πάθος για λιόδεντρα

Ή για το σκαψιμο, όπως με τις μοναχικές μπουλντόζες. 


Οι σκέψεις μου πάντοτε στιλβώνουν την παιδική μου ηλικία 

Μέχρι που γίνεται σαν ένα σκληρό διαμάντι, 

Άθραυστο, για να χαράξει 

Το φτηνό γυαλί της ωριμότητάς μου. 




ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙΑ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ


Στη διάρκεια της αγάπης μας σπίτια τελείωναν

και κάποιος, αρχίζοντας τότε, 

Έμαθε να παίζει το φλάουτο. Οι μουσικές του κλίμακες 

Ανεβαίνουν και πέφτουν. Μπορείς να τις ακούς 

Τώρα που δεν γεμίζουμε πια ο ένας τον άλλο

Όπως γεμίζουν τα πουλιά ένα δέντρο 

Κι αλλάζεις νομίσματα, αυτόματα 

Από τόπο σε τόπο 

Από παρόρμηση σε παρόρμηση. 


Κι αν ακόμα ενεργήσαμε τρελά 

Τώρα φαίνεται πως δεν παρεκκλίναμε πολύ 

Απ’ τον κανόνα, πως δεν ταράξαμε 

Τον κόσμο, τους λαούς του και τον ύπνο τους

Μα τώρα τέλειωσε κι αυτό.


Σε λίγο 

Από τους δύο δεν θα μείνει ούτε ο ένας 

Να ξεχάσει τον άλλο. 


                                     μετάφραση Βασίλης Καραβίτης


Τα ποιήματα του Γ.Α. αντλήθηκαν από το βιβλίο 

Μαρία Λαϊνά, Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, εκδ. ΛΩΤΟΣ